Vlak is het nieuwe dalen

Wat een prachtige nieuwe filosofie hebben we te verkennen: de fietsfilosofie. En niet te onderschatten; want fietsers - en wielrenners in het bijzonder - hebben natuurlijk alle tijd om het leven te bespiegelen. Niet dat dat altijd het eerste is waar we mee bezig zijn op de fiets, maar toch. ‘Vlak is het nieuwe dalen’ klinkt in elk geval alweer heel wat beter dan ons vorige ‘het gaat nooit makkelijker, hooguit sneller’. Toegegeven: fietstechnisch gaat het hier ook zeker vooruit. En verder lekker met al die Cruyffiaanse clichés; daar komen we deze sportzomer wel mee door.

Wij zijn inmiddels afgedaald tot hoog in de Medoc. Dat betekent dat we bijna 1.000 kilometer in de benen hebben. San Sebastian in Spanje is nog een kleine 350 kilometer te gaan. Langzaam reizen, dat is het. Met alle tijd om de omgeving in ons op te nemen. We zien - letterlijk - de maïs en de zonnebloemen groeien. Hoe zuidelijker we komen, hoe hoger de gewassen staan. De huizen, ze veranderen langzaam. Het weer, de zomer, de midzomernacht; we hebben alle tijd om het te beleven. En hoe anders het reizen door Frankrijk dan ook is dan in Azië of Zuid-Amerika, er is nog steeds genoeg te ontdekken. Zoals de zoutwinning en de oestervangst hier aan de Atlantische kust. En niet te vergeten de waardigheid waarmee de Fransen gisteren het verlies in de kwartfinales van het EK over zich heen laten komen. Hier geen EK trauma’s; waarschijnlijk hebben de Fransen al genoeg aan hun hoofd. De Fransen blijven ons sowieso verrassen, van de grootst denkbare stugge bureaucraten in uniform tot de meest vriendelijke buren die stokbrood met ons delen voor ontbijt. En ook Engels praten behoort hier tegenwoordig tot de mogelijkheden. Ook al geven de zangers van bands op een muziekfestival in La Rochelle wel een erg vrije eigen draai aan het Engels.

Oh ja, over EK en EU gesproken. Sander heeft een blog geschreven met als titel ‘a non-financial European Trust Fund’. Europa en Europeaan zijn houden ons bezig. Het zijn interessante tijden om te ontdekken hoe het er hier aan toe gaat; vooral in het gewone dagelijkse leven dat we niet op  journaals zien. En dan nog ontdekken hoeveel Europeaan we zelf eigenlijk zijn. Langzaam door Europa reizen voelt zeker niet gewoontjes na negen maanden buiten Europa te zijn geweest.

Terug naar onderweg. Begin vorige week hebben we Marike bezocht, een oud-huisgenoot van Sander die met man Bidou en dochter Emy op - bijna letterlijk - een steenworp afstand van de mooie zuidkust van Bretagne woont. Het leven in Bretonnië is - zeker als het gaat om werkgelegenheid - misschien niet het gemakkelijkste, maar de mensen en de omgeving trekken dat met ogenschijnlijk gemak recht.

Waarna de wind alles weer omver blaast; maar dan hebben we het weer over fietsen. Om in de Zuidwestelijke punt van Bretagne te komen hebben we een stuk de trein genomen. Met regen en wind was dat een goed moment. En met regen en wind hebben we Marike fietsend achter ons gelaten, om in de dagen daarna te merken dat Atlantisch weer - zoals Marike al voorspelde - in alle opzichten veranderlijk is. De ochtenden en de avonden zijn hier doorgaans mooier dan de middagen. Als het warmer wordt trekt de wind aan. De gewenning aan wind en aan de stijg- en daalmeters die we al gemaakt hebben, maken vlak absoluut tot het nieuwe dalen. En ’s avonds hebben we nu zowaar ook energie over om nog meer te doen dan fietsen alleen; ook goed.

Ondertussen proberen we deze tijd ook te gebruiken om ons weer wat meer op thuis en werk te oriënteren. Er zijn bezichtigingen voor Sanders huis, de verhuurperiode loopt binnenkort af, LinkedIn CV’s zijn bijgewerkt en - professioneel gezien - halen we onze netwerken weer een beetje aan. Wat is goed? Sommigen zullen zeggen dat we zo lang mogelijk moeten blijven genieten van de vrijheid hier: nog even geen gedachten of zorgen over thuiskomst. Anderen - waaronder wijzelf - redeneren dat het goed is om het thuis komen niet tot het laatste moment uit te stellen. Het staat ons bovendien niet meer tegen om daarmee bezig te zijn, en dat is best een fijne constatering. Wij zien het als een geleidelijk proces. Maar als er zich ervaren wereldreizigers onder jullie bevinden met uitgesproken ideeën over thuis komen, dan is dit het moment om ons deelgenoot te maken ;-)

Hier in de Medoc - aan de Frans-Atlanische kust - nemen we even een korte adempauze. Daarna fietsen we door naar Noord-Spanje: San Sebastian, Bilbao, Pamplona, de Pyreneeën. Kortom, nog meer dan genoeg om vooral ook weer niet te veel met thuis komen bezig te zijn. En beloofd: tegen de tijd dat we Spanje bereiken weer nieuwe fietsfilosofieën.

Zoveel kilometer hebben we inderdaad al afgelegd om hier te komen! (zie hier meer foto's!)