Zoals we van plan waren, hebben we in het eerste kwartaal van 2012 een vrijwillige bijdrage geleverd aan het werk van de We women foundation. In de twee maanden dat we daar bezig zijn geweest, hebben we de medewerkers (vrijwilligers en betaald) goed leren kennen; wat een hartelijke en fijne club mensen! Ursula, de oprichtster, leidt de stichting met een gezonde dosis idealisme, optimisme en veel vertrouwen in de mensen met wie zij werkt. Daarnaast weten we nu ook wat meer over de situatie in Birma en de positie van vrouwen in het bijzonder. En beseffen we nog eens extra goed hoe belangrijk het werk is wat deze stichting doet.
Wat hebben nu precies gedaan? In ieder geval hebben we allebei onze jaren werkervaring en kennis goed kunnen inzetten.Sander heeft een coaching framework opgezet. Een hele klus, want coachen met een westerse denkstijl verschilt nogal van de oosterse denkstijl en werkwijze. Lees hier meer!
Maartje heeft gewerkt aan professionalisering en standaardisatie van programma's en activiteiten van de stichting. In een artikeltje (klik!) uit de meest recente 'Newsletter' wordt ons werk verder toegelicht.
Terugkijken
We hebben een blog geschreven - ook geplaatst op de We women website - waarin we terugkijken op deze twee maanden vrijwilligers- werk.Twee maanden is heel kort om er heel veel ervaringen aan op te kunnen hangen. Maar.. we wisten van te voren dat onze tijd bij We women beperkt zou zijn en dat heeft er juist ook voor gezorgd dat we deze periode intensief hebben beleefd. We hebben hard gewerkt om in die korte tijd toch wat te kunnen neerzetten en achterlaten.
En daarbij zijn er ook wat 'extracurriculaire' activiteiten geweest:
Sander heeft een workshop geleid, we hebben meegelopen in een loop op Women's day, sollicitatie-gesprekken gevoerd, brainstormsessies georganiseerd, een social network mee helpen opzetten, kantoorartikel-inkopen gedaan, de Burmese en Shan keuken leren kennen (lunch is absoluut een hoogtepunt in een werkdag!), maar vooral: mee mogen leven met de andere mensen in het team.
Looking back over a tealeaf salad
“It feels like only a week ago we got started at We women. What happened to time?”
“Yes, I know. It’s been two months already. Amazing right?! What are you thinking?”
“Hmmm, I’m thinking of all the lessons learned. I’m thinking what it was actually like?” <silence>
“I’m thinking how good it felt to actually contribute. What just happened? We got so much out of all this. I want to get hold of it.”
“What happened? Good question. Well, to begin with, we now know how to make tealeaf salad. There’s something no one can ever take away again…”
<smile> “Yes, bonus points! But do you know what has really gotten to me? Before we started our volunteer job, my image of foundations like We women was so vague, so not personal. And now we’ve been here, it’s so hard to imagine that we didn’t take things personal. Why didn’t we? I mean, there are so many things happening in the world today. Things that we actually know of. But so few of these things - that are actually really important - got our personal eye. Now we’ve gotten to know We women - the staff, some of the women, the work, the background - and gotten to add our own ideas, I don’t see how else we can be involved with matters but personally. That’s a change. How do you feel about this?”
“So true, I can only agree wholeheartedly. This is something I’ll bring along. And although we cannot do everything, I will for sure step in again somewhere to make things personal.” <long silence> “For me, another thing is education. Of course we knew - from out own perspective - education is important. But back home, everybody has access to education. Back home, a better education doesn’t necessarily give you that edge; at least not like it used to do. Over here, similar to what we met in Cambodia, this is so different. Education is access, education is opportunities, it’s where change begins. As they say: education is like a golden pot nobody can steal.”
“And what about the idea of fitting this volunteer job in our sabbatical year trip. How do you look back on that decision?”
“Well, it’s hard to imagine we didn’t. We both remember us getting tired of travelling after five months. Travelling was starting to become too much of an ego trip. And look at us now. I’ve filled up my tank with curiosity for Japan, Burma, China. Especially Burma; which we never even planned for. To split our trip in half was the best we could do, from many perspectives.”
“Yes, I agree. To me, it felt great to be professional again. That part of me got too little attention during our trip. And I really loved digging into the cause and getting to know the people. And you know what: now I find it so easy to see why volunteering is such a good thing. I mean, it’s obvious over 80% of initiatives like these would never make it if it wasn’t for people to step in without expecting anything in return. I feel very grateful for all those volunteers that just do it. It feels good to have been a part of all that, if only for a little over two months.”
“But how do you feel about leaving then; about letting go?” <again, silence>
“Do you want me to cry now?” <big smile>
“I can’t, I’m too happy now. But you’re right it’s mixed feelings all over. September last year we left on this amazing trip, starting in South America, touching on New Zealand and Australia and now enjoying and taking in life in South-East Asia. Travelling already is a very big thing for the both of us. And then our time at We women only added to those ‘big feelings’. Although I must admit after all this travelling, living and working next door sometimes felt like living on a postage stamp. I would love to get of my stamp and finish what we started. We’re not finished travelling yet you know?” <silence> “Bits and pieces of our hearts will stay at We women for sure. And I love that! Although maybe we stayed too short to really get to know people, we stayed long enough to miss them a whole lot.”
"Yes, I’m thankful as well. I’ve learned a lot from being here. And I’m happy to feel I brought something as well. You’re right, two months is still a short time to volunteer. It was like a crash course adjusting to new surroundings; having to contribute efficiently. But I wouldn’t have wanted to miss this for the world. And I really want to stay connected to see how our friends at We women continue their beautiful journeys.”
“No more tealeaf salad? Did we finish that already? Gosh, someone should open that Burmese restaurant in Amsterdam. Could be a great way to support We women as well. Any volunteers? Just give us a call!”
We women foundation
De We woman foundation is opgericht in december 2009 en is sinds maart 2010 actief in Chiang Mai, Thailand. De stichting is opgericht door Ursula Cats; antropoloog en dramatherapeut. Zij is al jaren actief in de mensenrechten. Ursula is van mening dat niet zij of andere buitenstaanders een verandering kunnen maken in Birma, maar dat de Birmezen zelf de belangrijkste hand hebben in hun eigen toekomst. Ze stuitte tijdens haar antropologisch onderzoek op vele wijze en sterke vrouwen uit Birma, wiens stem niet of nauwelijks gehoord wordt in hun gemeenschap. Ze wil deze vrouwen, veelal niet-erkende vluchtelingen, in hun sterke punten ondersteunen, door hen te helpen aan een universitaire opleiding (door middel van een beurs) om op die manier hun dromen en ambities waar te maken. Zo kunnen deze gedreven vrouwen zich ontwikkelen tot de gemeenschapsleiders die zij willen zijn.
Verwijzingen
Alles even op een rijtje:
- Website We women foundation
- Sander's blog over het coaching framework: Throw off your bowlines or cherish your harbour?
- Een blog over alledaagse problemen waar de studenten tegenaan lopen: We women motercycle
diaries
- Een artikel uit de 'Newsletter' van We women over onze werkzaamheden: Professionalizing
programs, building capacity.
- Artikel over de situatie in Birma
En dan de blogs van Sander, geplaatst op Coachcultures.org, die op een of andere manier te maken hebben met de activiteiten en doelstellingen van We women:
- Do we look up or down across cultures?
- We all want the same, don't we?
- Stuck between two countries and a hard place.
- Throw off your bowlines or cherish your harbour?
- What makes you commit? 'Believer, calculator or supporter?'