Vlak is het nieuwe dalen

Wat een prachtige nieuwe filosofie hebben we te verkennen: de fietsfilosofie. En niet te onderschatten; want fietsers - en wielrenners in het bijzonder - hebben natuurlijk alle tijd om het leven te bespiegelen. Niet dat dat altijd het eerste is waar we mee bezig zijn op de fiets, maar toch. ‘Vlak is het nieuwe dalen’ klinkt in elk geval alweer heel wat beter dan ons vorige ‘het gaat nooit makkelijker, hooguit sneller’. Toegegeven: fietstechnisch gaat het hier ook zeker vooruit. En verder lekker met al die Cruyffiaanse clichés; daar komen we deze sportzomer wel mee door.

Wij zijn inmiddels afgedaald tot hoog in de Medoc. Dat betekent dat we bijna 1.000 kilometer in de benen hebben. San Sebastian in Spanje is nog een kleine 350 kilometer te gaan. Langzaam reizen, dat is het. Met alle tijd om de omgeving in ons op te nemen. We zien - letterlijk - de maïs en de zonnebloemen groeien. Hoe zuidelijker we komen, hoe hoger de gewassen staan. De huizen, ze veranderen langzaam. Het weer, de zomer, de midzomernacht; we hebben alle tijd om het te beleven. En hoe anders het reizen door Frankrijk dan ook is dan in Azië of Zuid-Amerika, er is nog steeds genoeg te ontdekken. Zoals de zoutwinning en de oestervangst hier aan de Atlantische kust. En niet te vergeten de waardigheid waarmee de Fransen gisteren het verlies in de kwartfinales van het EK over zich heen laten komen. Hier geen EK trauma’s; waarschijnlijk hebben de Fransen al genoeg aan hun hoofd. De Fransen blijven ons sowieso verrassen, van de grootst denkbare stugge bureaucraten in uniform tot de meest vriendelijke buren die stokbrood met ons delen voor ontbijt. En ook Engels praten behoort hier tegenwoordig tot de mogelijkheden. Ook al geven de zangers van bands op een muziekfestival in La Rochelle wel een erg vrije eigen draai aan het Engels.

Oh ja, over EK en EU gesproken. Sander heeft een blog geschreven met als titel ‘a non-financial European Trust Fund’. Europa en Europeaan zijn houden ons bezig. Het zijn interessante tijden om te ontdekken hoe het er hier aan toe gaat; vooral in het gewone dagelijkse leven dat we niet op  journaals zien. En dan nog ontdekken hoeveel Europeaan we zelf eigenlijk zijn. Langzaam door Europa reizen voelt zeker niet gewoontjes na negen maanden buiten Europa te zijn geweest.

Terug naar onderweg. Begin vorige week hebben we Marike bezocht, een oud-huisgenoot van Sander die met man Bidou en dochter Emy op - bijna letterlijk - een steenworp afstand van de mooie zuidkust van Bretagne woont. Het leven in Bretonnië is - zeker als het gaat om werkgelegenheid - misschien niet het gemakkelijkste, maar de mensen en de omgeving trekken dat met ogenschijnlijk gemak recht.

Waarna de wind alles weer omver blaast; maar dan hebben we het weer over fietsen. Om in de Zuidwestelijke punt van Bretagne te komen hebben we een stuk de trein genomen. Met regen en wind was dat een goed moment. En met regen en wind hebben we Marike fietsend achter ons gelaten, om in de dagen daarna te merken dat Atlantisch weer - zoals Marike al voorspelde - in alle opzichten veranderlijk is. De ochtenden en de avonden zijn hier doorgaans mooier dan de middagen. Als het warmer wordt trekt de wind aan. De gewenning aan wind en aan de stijg- en daalmeters die we al gemaakt hebben, maken vlak absoluut tot het nieuwe dalen. En ’s avonds hebben we nu zowaar ook energie over om nog meer te doen dan fietsen alleen; ook goed.

Ondertussen proberen we deze tijd ook te gebruiken om ons weer wat meer op thuis en werk te oriënteren. Er zijn bezichtigingen voor Sanders huis, de verhuurperiode loopt binnenkort af, LinkedIn CV’s zijn bijgewerkt en - professioneel gezien - halen we onze netwerken weer een beetje aan. Wat is goed? Sommigen zullen zeggen dat we zo lang mogelijk moeten blijven genieten van de vrijheid hier: nog even geen gedachten of zorgen over thuiskomst. Anderen - waaronder wijzelf - redeneren dat het goed is om het thuis komen niet tot het laatste moment uit te stellen. Het staat ons bovendien niet meer tegen om daarmee bezig te zijn, en dat is best een fijne constatering. Wij zien het als een geleidelijk proces. Maar als er zich ervaren wereldreizigers onder jullie bevinden met uitgesproken ideeën over thuis komen, dan is dit het moment om ons deelgenoot te maken ;-)

Hier in de Medoc - aan de Frans-Atlanische kust - nemen we even een korte adempauze. Daarna fietsen we door naar Noord-Spanje: San Sebastian, Bilbao, Pamplona, de Pyreneeën. Kortom, nog meer dan genoeg om vooral ook weer niet te veel met thuis komen bezig te zijn. En beloofd: tegen de tijd dat we Spanje bereiken weer nieuwe fietsfilosofieën.

Zoveel kilometer hebben we inderdaad al afgelegd om hier te komen! (zie hier meer foto's!)

Het gaat nooit makkelijker, hooguit sneller

Dat klinkt wel wat zwaar hè? Gelukkig slaat het niet op het echte leven, hooguit op fietsen. Want ja, elk beetje extra energie in de benen zet zich vooralsnog om in snelheid en niet in restenergie aan het eind van de dag. Maar nu springen we er meteen middenin; waar waren we gebleven?

De afgelopen weken hebben we mogen genieten van een geweldige Normandische boederij - La Heslonièrre - weggestopt in Zuid-Normandië op ongeveer 30 kilometer van Mont St. Michel. En zoals gezegd, ook al waren we door omstandigheden even in Nederland, er waren nog steeds gegadigden om de oversteek te maken en wat tijd met ons door te brengen in de boerderij. Esther en Philip met Etienne en later Joke en Piet. Mooie dagen op een heerlijke plek. De eerste dagen zonovergoten en daarna ondersteund door authentiek Normandisch weer. Het gaf ons tijd om bij te komen. Want ongemerkt - door alles wat voorbij komt - was en is reizen intens. Voor het eerst sinds lange tijd ervaren we - op de fiets en rond de boerderij - hoe het is om even weinig indrukken te hebben. Gewoon trappen, in het gras liggen, van de koffie via de thee naar de wijn. En ondertussen op verhaal komen.

Sander heeft een blog geschreven op coachcultures.org die ingaat op het ‘waarom’ van ons reizen. Op onderdelen begint dat nu pas - met rust - in te dalen. Mooi op tijd; en bovendien hebben we daar nu alle tijd voor. Voor ons is het vooral het bijna continue open stellen en ontdekken - zenders vol op ontvangst - wat zo veel moois heeft opgeleverd en wat het tegelijk zo vermoeiend maakt. Zin in wat bespiegelingen? Lees dan ‘Why travel? It’s sinking in’.

En nu op de fiets! Om te beginnen vijf fietsdagen vanaf de Franse grens naar La Heslonièrre. En na 12 dagen Bourgondisch leven weer op de fiets naar - eerste stop - Marike, een voormalig huisgenootje van Sander die nu in Zuid-Bretagne woont. Onze fietsen en de tent, ze beginnen zo langzamerhand onderdeel te worden van een routine. Tent opbreken, grotendeels inpakken, ontbijten, koffie, thee en dan onderweg. Frankrijk is hier voor gemaakt; charmante kleine campings in overvloed. Ondertussen al wel veel hoogtemeters afgelegd; die maken de meeste trainingsarbeid. Nederland is niet voor niets fietsland; Frankrijk is voor de sportieve fietser. Toch maar een beetje opbouwen. Voor we vertrokken had Maartje ooit wel eens twee dagen achter elkaar gefietst. En Sanders twee weken in Engeland maken van hem nog geen doorgewinterde fietser. Ook zijn we nog een beetje lief voor onszelf als het weer van deze streek van leer trekt. Maar goed, genoeg geruststellende woorden voor iedereen die zich zo lief zorgen gemaakt heeft of we niet wat overmoedig op de fiets gesprongen zijn. We spreken elkaar over een week of acht wel weer voor de nabeschouwing.

Frankrijk is mooi. De kuststreek hier heeft prachtige vergezichten met brede stroken die droog vallen bij laag tij en met een continue stroom van eilanden aan de horizon. En verder klinkt Bretagne niet voor niets als Brittannië; Zuid-Engelse landschappen en bijpassende dorpjes. En zelfs de Fransen zijn hier meer dan wij gewend zijn bereid om Engels te praten.

Bonne route! En mocht je het leuk vinden om ons te treffen; laat dan vooral weten waar je op vakantie bent. Altijd leuk om bekende gezichten tegen te komen ergens onderweg. Voldoende reden om maar - opnieuw - te besluiten met ‘a bientôt!’

Ons optrekje in Normandie!

 Op een of andere manier werkt onze link naar de foto's niet goed. Om toch de foto's te zien, klik dan hier!

Meimaand in Nederland

Directe aanleiding voor deze blog is de Chinees in Forges-les-Eaux. Forges-les-Eaux? Ja, dat klinkt Frans en dat is het ook. Het is even sinds we geblogd hebben. En voor diegenen die dat nog niet weten, sindsdien zijn we niet in Laos en China geweest. Ondertussen hebben we wel stukjes Nederland, Duitsland, België en Frankrijk gezien; heel exotisch kunnen we je vertellen. Maar laten we jullie eerst even bijpraten.

In Birma werd duidelijk dat we - door omstandigheden thuis - de behoefte kregen om onze reis kort te onderbreken. Na even goed kauwen op die wens was onze keuze duidelijk: de meimaand werd voor thuis. Laos en China lopen niet weg en dus hebben we ons ticket naar Europa - dat stond voor eind mei - omgeboekt naar eind april. Bij die keus hoorde een sterk onderliggend gevoel dat we nog niet willen blijven hangen in Nederland, vooral omdat we erg veel zin hebben om aan onze afsluitende maanden van de reis te beginnen: op de fiets door Europa. Wel klaar om naar huis te gaan, maar nog niet klaar om te blijven.

En zo hadden we ineens nog maar zes dagen Chiang Mai te gaan - na Birma - om na te genieten van Azië. Nog een keertje langs om te lunchen bij We women. En verder gewoon een beetje zijn… Bijzondere dagen, niet in het minst omdat we op de valreep nog een stevige parasiet meegenomen hebben uit Birma. Dat was misschien niet het meest ‘waardige’ afscheid, maar dat hebben we dan ook maar weer meegemaakt. In die redelijk afgematte toestand hadden we overigens sowieso onze reisplannen moeten stellen. Naar huis dan maar.

Met twaalf schilderijen uit Birma onder onze arm (waarover later meer) komen we aan op Schiphol. Daar wacht ons zowaar een ontvangstcomité, inclusief jongste familielid Quintijn. Hoewel Maartje de eerste week nog geveld werd door ziekte - de tropenarts in Nijmegen mocht er zelfs wat van vinden - was het direct fijn om thuis te zijn; compleet anoniem onder de Nederlanders. En voor wat betreft de tijd met de familie; die heeft ons meer gebracht heeft dan we vooraf hadden durven hopen. Mooie gesprekken, tijd om weer een beetje bij te raken en alle ruimte om ook onze eigen ideeën plek te geven.

Meer dan gehoopt, met zelfs tijd om bij een paar vrienden langs te gaan, tijd voor verlaat kraambezoek aan Eline en Thijs, tijd voor broers en ouders en tijd om ons nog twee dagen als toeristen in de Jordaan onder te dompelen. Maar met duidelijke prioriteiten bij de familie - omschakeltijd inbegrepen - hebben we lang niet genoeg tijd gehad om het hele rondje te maken. Sterker nog, we vertellen sommigen nu voor het eerst dat we in de buurt geweest zijn. Al met al voelde de tijd in Nederland als onderdeel van onze reis; van alles te ontdekken en uit te zoeken.

Terug naar de Chinees in Forges-les-Eaux. De meimaand in Nederland werd drie weken. Opgeladen en wel zijn we met de fiets in de trein - met een onvoorzien stukje trappen van Zwijndrecht naar Lage Zwaluwe vanwege werkzaamheden aan het spoor - vertrokken naar Frankrijk. De Chinees in Forges-les-Eaux - die overigens beter Nederlands sprak dan wij Frans - maakte ons weer even bewust van de reis die we maken. Dit komende stuk is er om bij te komen van alle verre indrukken. Om uitgerust thuis te komen. Om plannen te maken; die gaan over werk, wonen, de komende tijd in Nederland. Op de fiets zakken we af langs door Normandië richting Spanje (Bilbao) om daar af te buigen naar Barcelona. Verder reiken de fietsplannen nog niet, maar ongetwijfeld plakken we er nog een mooi stuk route aan vast.

Maar eerst nog even genieten van het Franse leven. De komende twee weken hebben we beschikking over een mooie Franse boerderij in Normandië; oorspronkelijk bedoeld als plek om familie te gaan ontmoeten. Nu we in Nederland zijn geweest vervalt dat doel een beetje. Maar er zijn nog steeds vrienden en familie over die ons graag nog even gezelschap komen houden. Over twee weken trappen we door; dan pakken we de draad met dit blog ongetwijfeld weer op. A bientôt!

Weer in Nederland!

Dan nog even over de schilderijen uit Birma. Bij kunstgalerij Pansodan in Yangon hebben we moderne Birmese kunst opgehaald. Ook kunstsmokkelaar kan nu op ons CV. De schilderijen - straks een kleine veertig in totaal - worden deze zomer in Amsterdam geëxposeerd en - vermoedelijk in oktober - geveild. De opbrengsten gaan rechtstreeks naar de Birmese kunstenaars en de meeropbrengsten naar We women. De expositie en de veiling worden georganiseerd door We women. Bijzonder de moeite waard. We houden jullie op de hoogte.