Weer thuis

Deze blog - of toch maar de volgende - is misschien wel de grootste schrijfuitdaging. Vooral omdat er nogal veel is gebeurd sinds de laatste blog. En omdat we - zoals de titel al zegt - weer thuis zijn. Na een midweek Barcelona scheepten we onze fietsen in op de boot naar Sardinië; met de bedoeling om via de noordkust van Sardinië en zuidwest Corsica terug te fietsen en varen naar Frankrijk. Dan te gast te zijn op de bruiloft van Sophia en Pierrad en daarna - ook weer deels fietsend - rustig naar huis. Maar de meesten van jullie weten inmiddels dat we het anders gedaan hebben. Anderhalve week geleden zijn we - op een zaterdagavond - geland op Schiphol. Met enorm gemengde gevoelens. Verdrietig en geschrokken, omdat Sanders oom Piet is overleden. Dat was de enige en belangrijkste reden om snel thuis te willen zijn. Voor onszelf en de familie. 

Maar daarbij hebben we besloten om ook ‘gewoon’ thuis te blijven. Dan maar een paar weken eerder. En dat maakt dan toch ook weer opgewonden. Thuis te komen: in Nederland en bij jullie. Het is leuk en spannend om hier weer voet aan de grond te krijgen en te houden. Op onze eigen manier; we zijn benieuwd.

Ons huis is nog niet direct beschikbaar; de huurders hebben ook nog even tijd nodig. En zo zijn we nu - met dank aan Olga en Jan - twee weken aan het huispassen in Den Dolder. Wat een geweldige manier om er weer in te komen en om te schakelen. Aan de bosrand tussen kippen en katten - met onze fietsen en het station op loopafstand - wennen we langzaam aan het idee. Straks - half september - halen we de dozen uit de opslag en gaan we weer in Utrecht wonen. Met plannen te over.

En ja, natuurlijk is er heel veel te zeggen over het afgelopen jaar. En dan niet in het minst over thuis komen. Dat doen we dan ook nu, maar aan het op papier zetten van die (na)beschouwing zijn we nog niet helemaal toe. Straks, als we echt thuis zijn, op een goed moment, kijken we graag nog wat uitgebreider terug in een blog. 

En voor nu? Voor nu geven we je graag de ultrakorte samenvatting: het is goed. Ook om hier weer te zijn. En over wennen en omschakelen gesproken: fijn dat we dat samen met jullie kunnen doen. We doen het wel rustig aan. Maar - relatief als dat is - weten we ook dat we jullie snel weer gaan zien en spreken. Tot dan!

Schilderachtig Corsica (meer eilandhop-foto's vind je hier)

Coast2Coast

Het is onze derde Coast-2-Coast deze reis, na Buenos Aires - Santiago en Perth - Sydney. Maar toegegeven, dit is de eerste waar we ons serieus voor hebben moeten inspannen. Van Bilbao naar Barcelona - dwars over de Pyreneeën - is zonder twijfel een van de mooiste trajecten die we hier kunnen fietsen. En hoog. En warm. En inspannend. Na de Marie-Blanque komt de Aubisque, dan de Tourmalet, en de Aspin, en de Peyresourde. En dan laten we de venijnige kleintjes voor het gemak maar even weg. Terugkijkend was het vooral voor Maartje een onwerkelijk avontuur. Wie weet dat Maartje nooit een fiets met versnellingen had vóór deze reis begrijpt waarom. Voor Sander lag het wel wat meer in de lijn. Maar het was zonder meer avontuurlijk; inclusief stortbuien, onweer en lekke banden. En ook: stralende zon, waanzinnige afdalingen, groeiende kuiten, aangesterkte lijven en veel - heel veel - lekker eten onderweg.

Op de dag van de Tourmalet hebben we een camera - gelukkig waterdicht zoals je zult zien - aan Sanders helm getapet. Kijk hier via YouTube voor de bewegende beelden en een indruk van hoe het was; twee bepakte recreanten over de klassieke cols.

 En toen? Toen was het eigenlijk wel een beetje klaar met het prestatiegerichte fietsen. Met als excuus dat we geen uitdaging meer zagen in nieuwe cols - been there, done that - en vooral een sterke behoefte om ook eens wat vaker naast de fiets te staan. Inmiddels was voor ons duidelijk dat we ons het meest op onze plek voelen in het Spaanse deel van de Pyreneeën. En dus hebben we onszelf getrakteerd op een stukje treinen (de fietsvriendelijke TER). Even verderop - 100% colvrij – fietste we het heerlijke Spaanse grensdorpje Puigcerda in.

In Hostal Alfonso ontvangt de 82-jarige Alfonso ons alsof we net een wereldreis gemaakt hebben. Ook hier - net als in Baskenland - leeft alles aan de Spaanse kant van de grens letterlijk op. Waar de Franse dorpjes sterk leunen op het toerisme, bieden de Spanjaarden volop tegenwicht op hun eigen pleinen en terrassen. Lokale gezelligheid; alleen al daarom voelt het beter. En dan nog het eten. De Spaanse kant brengt ons bovendien het meest terug naar Zuid-Amerika, waar mooie herinneringen liggen aan de eerste maanden van onze reis.

Na bijtanken in Puigcerda reizen we - eerst even met de fiets in het laadruim van de bus, omdat we niet door de toltunnel mogen fietsen - door naar Parc Natural del Cadi-Moixéro. Een toch weer lange klim in de avonduren brengt ons in Saldes, aan de voet van de Pedraforca. Hier zetten we voor drie nachten onze tent op. Van actieve trektochten door het Parc Natural is weinig gekomen; wel van uitslapen en naborrelen - met andere campinggasten en met fantastisch uitzicht op de ondergaande zon achter de Pedraforca.

Daarna rollen we de bergen uit. Hoewel, rollen? Op een dag die hoofdzakelijk daalt over een afstand van honderd kilometer, klimmen we alles bij elkaar toch weer bijna 1.100 meter. Uiteindelijk koersen we - via een nachtje Manresa - aan op Montserrat. Vlakbij dit beroemde klooster op de berg ligt een kleine klimmerscamping. Samen met een Poolse vader en zoon zijn we de enigen op deze camping op de rots. Dit laatste nachtje kamperen voor Barcelona levert ons uiteindelijk de meest intense stort- en onweersbui van de afgelopen maanden op. Nu - een kleine week en veel zonuren later - is alles wel weer droog.

En zo zijn we aangeland in Barcelona; aan die andere kust. Voor ons allebei niet nieuw, maar wel een bewuste keus om even te zijn. Vanuit een appartementje aan de rand van Parc Güell bestrijken we de stad. En eens te meer merken we hoe fantastisch het dan is om je eigen fiets bij je te hebben; die is hiervoor gemaakt. Sander schrijft hier een blog over voor verkeerskunde.nl. Oh ja, voor de toekomstige Barcelona-gangers, wij tippen de wijk Gracia. Misschien wat uit de richting, maar niets minder dan het beste Spaanse leven.

Ook komt hier in Barcelona onze vermoeidheid lekker los. We rekenen erop dat dat betekent dat we lekker slapen vannacht; op de boot naar Sardinië.

Beestenweer op de Tourmalet (klik hier voor meer foto's)
Voor de fietsfanaten: zie hier onze fietsstatistieken door de Pyreneeën.

Onze route van Bilbao naar Barcelona!