Zo, wat een week! Gisteren hebben we Joke - Sanders moeder - en Simone - Arjans vriendin - uitgezwaaid op het vliegveld van Chiang Mai. Ze hebben letterlijk een week met ons meegeleefd. En wij hebben weer een week kunnen proeven van een deel van ons familieleven. Niet iets waar we vooraf lang over nagedacht hebben - een beetje motief en gelegenheid zijn genoeg - maar het is dan toch wel weer spannend en emotioneel. Ondanks alle contacten via Skype, e-mail en deze weblog, was het geweldig om weer even écht contact te kunnen maken.
Wel een heel andere week, die bijvoorbeeld begon met het huren van een auto. We wonen in een deel van de stad waar je op eigen vervoer aangewezen bent; hier razen geen tuktuks en pickup-taxi’s voorbij. De auto gaf ons de vrijheid om met z’n vieren op pad te gaan, en om Joke en Simone zo af en toe ergens af te zetten. De weg terug vonden ze wel; hoewel ze al snel ontdekten dat veel taxichauffeurs hier echt geen kaart lezen of met een adres uit de voeten kunnen. Ook dan is een auto weer handig. Ondertussen interessant zat om met een auto de Aziatische verkeerschaos in te duiken. De reistijdverhouding pakt trouwens ruim in het voordeel van een scooter uit, die is gemiddeld zeker twee keer zo snel (geklokt!).
En natuurlijk hebben we ook - versterkt met Joke en Simone - even lekker de toerist kunnen uithangen. Tempels, nationale parken, papier- en bergdorpjes, markten, koffieplantages, bananen, rijstvelden, olifanten en natuurlijk lekker lokaal eten. En dat was dan weer goed om toe te komen aan waar het uiteindelijk vooral om ging: veel en lekker bijpraten en samen zijn. In eerste instantie is het vooral vertrouwd en lijkt weinig anders aan elkaar. Maar de andere omgeving - en het nu alweer een half jaar weg zijn - maakt dat we elkaar stuk voor stuk toch echt weer beter leerden kennen. Verder zijn we Joke en Simone erg dankbaar voor de Old Amsterdam kaas, de pindakaas, een geweldige literfles cognac en een aantal andere goodies; zoals de laatste ‘Maarten’ en een paar andere tijdschriften. Precies halverwege ons jaar zijn we weer even helemaal bij.
Ondertussen gebeurt er hier van alles. Op 7 maart was het
Magha Puja - de derde volle maan - een feestdag om Boeddha te eren en stil te staan bij de drie belangrijkste spirituele doelen. Een jonge monnik nam tijd om ons die drie belangrijkste spirituele doelen heel persoonlijk uit te leggen: ‘don’t commit sins, do only good and purify your mind’. Iets eenvoudiger is dan 8 maart: Internationale vrouwendag. Hoewel die dag in Nederland relatief weinig activiteiten zijn georganiseerd, is hier heel veel betrokkenheid bij de ontwikkeling van vrouwenrechten. En terecht! Ook de staf van We women heeft deelgenomen aan een georganiseerde mars door het centrum van Chiang Mai. Nadat we Joke en Simone hadden uitgezwaaid en geknuffeld op het vliegveld, zijn we aangesloten.
Zie hier de foto’s op de Facebook pagina van We women. En daarna - met een kleine selectie van de vrouwen - door naar Sanders verjaardag; ook elk jaar op 8 maart.
Reden genoeg voor een mooie avond met onze collega’s op het dakterras. Mooi, maar ook betrokken. Tijdens de mars moest
We women de poster van Aung Sang Suu Kyi verwijderen van hun bord; omdat het te politiek zou zijn. Voor de vrouwen uit Birma voelde dat alles behalve eerlijk en lukte het niet zomaar om dat los te laten. Een bokszak bood verlichting. Verder vertelde Ursula ons dat er een inval was geweest bij D-Lo, een Birmees restaurant in de buitenwijken van Chiang Mai dat dienst doet als hart van de lokale Birmese gemeenschap. Zo was er twee weken geleden een zware brand in een vluchtelingenkamp aan de grens. D-Lo vormt dan als vanzelf de centrale schakel voor een grote inzamelingsactie onder Birmezen en NGO-workers. Wij hebben er al vaker gegeten, al was het alleen maar omdat het eten uit Birma in alles afwijkt van ander Aziatische eten en erg goed is. Afgelopen week aten we er nog met Joke en Simone. Maar nu dus een inval - toevallig ontstaan doordat een hoge Thaise official zich ergerde aan de parkeersituatie - wat betekent dat zes mannen gedeporteerd worden. De gevolgen voor D-Lo en de families zijn nog onduidelijk. Een schokkend voorbeeld van wat uiteindelijk weer een pesterij is van de Thaise politie. Frustraties van alle dag die maken dat de Birmese gemeenschap zich hier nooit helemaal veilig kan voelen. Een ander voorbeeld van alledaagse frustraties kun je teruglezen in een blog van Sander op de We women website:
motorcycle diaries.
En nu? Dit weekend doen we ongetwijfeld weinig tot niets. Ook goed. Tijd om weer samen te zijn en om zo langzamerhand onze vervolgplannen - Japan, Birma, China - op te laten bloeien. Maar zoals de Thai zeggen: rustig aan, want het leven is al zo kort.
 |
| Birmees eten bij D-Lo (zie fotoboek voor meer!) |
