Vakantieverhaaltje

Dit blog gaat over onze toeristische acties van deze week. Zoals bijvoorbeeld het Nationale Park, waarvan we jullie de details (en de foto’s) niet willen onthouden. En ja, we hebben denk ik al drie keer gemeld dat we in een ‘reismood’ komen. Wat achteraf dan toch niet echt zo lijkt te zijn geweest. Behalve nu dan de laatste paar dagen (ja, echt!). Wat dan het verschil is? Vooral: het tempo; tempo van reizen, tempo van dingen bezoeken, tempo van tas inpakken (omgekeerd evenredig met de andere tempo’s…). Kortom: manana-manana. Je komt hier niet onder de siësta uit, die gerust van 13u tot 18u duurt. Of je zit in een dorp waar drie keer per week een bus vertrekt naar het volgende plaatsje. En als manana-manana dan toch nog niet zou lukken, dan vertelt ons budget ons wel dat een rustiger tempo aan te raden is ;-)

Maar goed, eerst even terug naar ons toeristengedrag. Het dorpje San Augustin del Valle Fertil was onze uitvalsbasis voor een bezoek aan het Nationale Park Ischigualasto. In dit gebied, dat al meer dan 100 miljoenen jaren geleden is ontstaan, zie je met een beetje fantasie de dinosauriërs scharrelen. Waarvan ze overigens ook echt beenderen hebben gevonden. Het gebied is ontstaan door schuivende platen, maar intussen heeft erosie ook flink zijn werk gedaan. Het lijkt daardoor wel een maanlandschap: sommige gebieden zijn ‘pokdalig’ en in andere gedeeltes zie je alleen nog een paar vreemd gevormde rotsblokken. En die krijgen dan ook wat namen, zoals de sfinx of de onderzeeboot (zie foto!). Of een naam waarvan we helaas niet weten wat dat spaanse woord nu betekent. Laat je fantasie de vrije loop, het is de foto waar we met z’n 2-en opstaan.

In het dorpje San Augustin hebben we nog een paar dagen rondgehangen. Toch leuk als je na een dag of wat een ‘bekende’ tegenkomt (zoals de gids van het park). Of dat een local je meeneemt naar het dorpsfeest. Onze volgende bus ging toch pas woensdagnacht om 3uur, dus manana-manana. En ja, dat is van dinsdag op woensdagnacht en niet van woensdag op donderdagnacht. Gelukkig bedachten we dat dinsdagavond na het eten, dus ruim op tijd om de bus te kunnen halen…

Verder zijn we deze week via La Rioja naar Salta gereisd. Salta wordt ook wel La Linda genoemd, te vertalen als rustig, mooi, kalm. En dat is het hier ook. Er is nog veel van de koloniale tijd bewaard gebleven, wat een fijne sfeer met zich meebrengt. Gisteravond nog tango gedanst, en verder bestond ons dagprogramma uit naar de kapper gaan en empanada’s eten. En oh ja, we koken tegenwoordig weer af en toe zelf. En dus lijkt het gewenste reistempo bereikt en is de drukke vakantie voorbij. Wel tijd om de volgende uitdaging te gaan: Bolivia! Vannacht reizen we met een nachtbus naar de grens, om morgenochtend waarschijnlijk verder te reizen naar Tupiza. Dat zou een mooie uitvalsbasis kunnen zijn voor een meerdaagse excursie naar de Salar de Uyuni, een enorme zoutwoestijn op ongeveer 4000 meter hoogte. Verder geen idee hoe het in Bolivia met internet en aanverwanten gesteld is, maar het kan goed zijn dat een volgende blog even op zich laat wachten! Manana-manana… Hasta Luego!

Indrukwekkende rotsformaties. Zie fotoboek voor meer!