Eduardo is docent Engels. Al snel komen we op de studentenprotesten. Wekelijks (op dinsdag) gaan tienduizenden docenten, studenten, ouders en arbeiders de straat op om gratis onderwijs te eisen. Hoewel Chili de grootste economie van Zuid-Amerika heeft, is een goede studie vrijwel onbetaalbaar. De lening die je er voor moet afsluiten - als je het geld niet al hebt - bedraagt ongeveer het equivalent van een huis. Bovendien bedragen de rentepercentages 30 tot 50%. Die eindjes krijg je voor je leven niet meer aan elkaar geknoopt. En al helemaal niet als je kiest voor een opleiding in kunst, literatuur of muziek.
Maar de voornaamste emoties spannen zich tussen links en rechts, tussen arm en rijk en tussen de aanhangers van Allende en Pinochet. Die emoties knallen er nu allemaal uit doordat Pinera, de eerste rechtse president sinds de hernieuwde democratie in 1990, eerder dit jaar heeft besloten tot extra bezuinigingen op onderwijs. De meeste studenten protesteren vreedzaam, maar als de oproerpolitie komt vertrekken gematigden en blijven relschoppers. De rellen worden gevoed door emoties die het land tijdens Pinochet al verdeelden. Moeilijk voor te stellen, maar rechts vindt nog steeds dat Pinochet het land economisch veel goed heeft gedaan. Voor links ligt dat anders; daar zijn in die tijd grote klappen gevallen. Eduardo vertelt ons dat links en rechts nog steeds niet mengen; niet in de cafés, niet in de wijken en niet op de universiteiten.
Maar ondanks alle emoties, uiteindelijk gaan de protesten om kwaliteit en gelijkheid van onderwijs. De rijke studenten hebben toegang tot de allerbeste scholen in Latijns Amerika, terwijl de onder- en middenklasse het moeten doen met een ouderwetse en zeer matig gesubsidieerde staatsopleiding.
We bedanken vriendelijk voor de uitnodiging om de volgende dag deel te nemen aan de protesten. De onderhandelingen tussen de stakingsleiders en de overheid zitten muurvast. Ondertussen worden sommige scholen en universiteiten al vier maanden bezet. Zo vormt zich een jaargang van puberende jongeren die al maanden geen onderwijs hebben gehad. Polderen is misschien niet het antwoord, maar op deze manier verder radicaliseren en wegzakken zeker ook niet.
Ook in Valparaiso liepen we tegen protesten aan. Hier zetelt het congres en bovendien zijn er vier universiteiten te vinden. Genoeg gehoor dus. Later hoorden we dat ook hier het einde grimmig is verlopen, maar net als in Santiago waren we op een andere plek in de stad toen de protesten uitliepen op ongeregeldheden.
Valparaiso is voor de helft een openluchtmuseum, waar de linkse sfeer overheerst: veel kunstenaars, grafittikunst, een rijk studentenleven en veel portretten van Allende. Ook hebben zich van oudsher veel immigranten gevestigd in Valparaiso; de vallei van het paradijs. Die invloed merk je ook nog, bijvoorbeeld in de actieve kerk van Duitse protestanten. Ons hostel is ook wel het vermelden waard, met stip op 1, ondanks de gedeelde badkamer :-). Opgeknapt door (opnieuw) een kunstenaar, ligt het huis op een van de 42 cerro’s (heuvels) van Valparaiso. De heuvels zijn behoorlijk steil, wat resulteert in een wirwar van steegjes, straatjes en creatieve bouwsels van huizen. Dat geldt ook voor het hostel.
We zijn maar 1 nacht in Valparaiso gebleven. En dat is ook genoeg, er begint een beetje een verzadiging op te treden. We hebben voorlopig genoeg door steden en stadjes gestruind.
Nu zijn we in Pucon in het Lake District beland, ogenschijnlijk ver weg van alle cultuur en politiek. We beginnen aan vier weken Zuid-Chili, met veel zin om onze aandacht te verleggen naar meren, vulkanen, gletsjers, bergen en ander buitenleven!
 |
| Valparaiso. Klik hier voor Santiago en de studentenprotesten. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.