Stad met een hart

De laatste Lonely Planet van Nieuw-Zeeland is vlak voor de grote aardbeving bijgewerkt. Waar vroeger een hostel annex camping was, rijden we nu tussen hoge dranghekken een doodlopende straat in. Het voormalige stadshart van Christchurch is nu ‘red zone’, wat nog het meest doet denken aan oorlogsgebied. Het lijkt een stad zonder hart - een spookstad - deels ingestort en deels onbewoonbaar verklaard. Het voelt heel bevreemdend om de puinhopen van een moderne stad te zien. Meerdere breuklijnen hebben de stad verdeeld in twee groepen: direct en indirect getroffenen. Want al snel is ons duidelijk dat in Christchurch hoe dan ook iedereen is getroffen. Iedereen kent wel iemand, en het sociale leven is nog steeds ontregeld. En naast de honderden slachtoffers, is de materiële schade en de voelbare schade in het dagelijks leven enorm. Het zal de stad nog zeker tien jaar kosten om voorzieningen en infrastructuur te herbouwen. Hoewel wij denken dat het nog wel langer kan duren; totdat voldoende neuzen dezelfde kant op staan en geschillen en verzekeringskwesties zijn opgelost.

En al zou je willen, je komt er niet aan voorbij. De mensen in Christchurch hebben het hart op de tong, nog elke dag de behoefte om gebeurtenissen te delen. Het zijn al die persoonlijke verhalen - op straat en in kunst, in boeken en in films - die ons duidelijk maken dat de stad juist een heel groot hart heeft. Het aantal initiatieven om elkaar te helpen is niet te tellen. Het meest bekende voorbeeld is het georganiseerde leger studenten, dat op vrijwillige basis bijspringt waar hulp nodig is. Zoals in de ouderenzorg bijvoorbeeld. Gewoon, boodschappen doen voor mensen die de deur niet meer uit komen. Of structureel bijspringen waar ambulante zorg door omstandigheden tijdelijk niet kan worden geleverd. Op de thee bij Hazel en Warwick - de ouders van David, die we samen met Amelia leerde kennen in Bolivia - worden deze en andere verhalen voor ons persoonlijk gemaakt.

De dagen daarna brengen we door op Banks Peninsula, in de ‘bach’ van Hazel en Warwick. Zo hebben we ineens de sleutel van een geweldig buitenhuis dat ogenschijnlijk middenin het Engelse Lake District staat. Het lijkt een lange weg van een toevallige ontmoeting in Bolivia naar hier, maar niets is minder waar. Hazel en Warwick zetten ons met twee voeten op ultiem gastvrije Nieuw Zeelandse bodem. En hadden we de Nieuw Zeelanders in onze vorige blog nog saai genoemd? Hazel en Warwick saai? Geen moment! Altijd fijn als iemand het tegendeel voor je bewijst ;-)

Zoals gezegd, het Peninsula had Lake District kunnen zijn, het weer inbegrepen. Maar als je lekker huisje kan spelen, wat maakt een beetje regen dan uit. Laat dat ‘beetje’ op het zelfde moment maar weg voor een ander deel van het Zuidereiland. Terwijl wij ons laven aan wijn en Franse kaas, wordt de omgeving van Nelson en het Abel Tasman park letterlijk geteisterd door de meest hevige regenval in dertig jaar. Door landslides worden wegen weggespoeld en huizen minstens tijdelijk onbewoonbaar. Het net geopende rampenfonds van Nieuw Zeeland wordt nog wat extra aangesproken. In de krant zien we bekende beelden, maar nu anders. Op de camping in het Abel Tasman park - waar we anderhalve week geleden stonden - zijn nu meerdere campervans ingesloten. De enige toegangsweg is weggespoeld. En reken daar niet op mobiele dekking of een winkel op de hoek… Zo avontuurlijk kan het ook zijn!

Wij vinden het stiekem heerlijk om de camper achter ons te laten, even wat meer leefruimte. De wereld is te groot om vanuit een Toyota Hi-Ace te bekijken. En sommige dingen moet je zo af en toe weer even ervaren, zoals de beperkingen van vrijheid op wielen. Wel kijken we terug op een heerlijke vakantie van het reizen, opgeladen en uitgeslapen. Een Allo-Allo Fransman in ons Jailhouse-hostel vatte Nieuw Zeeland goed samen. Wil je mensen ontmoeten of de natuur in? Voor het eerste is Zuidoost Azië vast en zeker de betere bestemming. Voor het tweede is Nieuw Zeeland erg moeilijk te overtreffen.

Meer kaarten? Klik hier!