Dansen op de vulkaan

Daar zijn we dan - Noordereiland, Nieuw Zeeland - een plek waar het voor ons vrij plotseling even stil viel. Geen duidelijk doel voor ogen, hooguit een vaag verlangen om hier te zijn en tijd en ruimte genoeg om daar even in weg te zakken. De eerste dagen bracht ons campertje - een Toyota uit de (vroege) jaren ’90 van de vorige eeuw - ons via de Bay of Islands en de Kauri bossen naar Auckland. Wat voor ons een plek werd om even een dag onze eigen weg te gaan. Maartje belandde in de bioscoop en Sander dompelde zich onder in de nieuwe Auckland Art Gallery. Een dag die we allebei nodig hadden om ons te beseffen dat we even niet zoveel hoeven nu. Ondanks de immense hoeveelheid dingen om te zien en te doen hier, mag het van ons wel even wat huiselijker. En dus geen 4 uur rijden per dag en al helemaal geen checklist met wat niet te missen.

Wat wel? Tijd om te lezen, wat langer op een plek te zijn, yoga voor Maartje, schrijven en sporten voor Sander en vooral tijd om even wat meer met onszelf bezig te zijn. Onze ‘freedom camper’ draagt zeker bij aan de huiselijkheid; alleen de waxinelichtjes ontbreken nog (TL is ook niet alles ;-).

Inmiddels zijn we een ruime week hier en begint de tijd voor onszelf lekker door te werken. En ook wennen we aan het weer terug zijn in een westerse cultuur. Dat is wel even schakelen; van de prijzen in de supermarkt tot de (over)organisatie en het intensieve toerisme. Voor ogenschijnlijk elke bezienswaardigheid staat een hek, een informatiebord en een kassa. Ook internet en wifi zijn – gek genoeg - veel minder voor handen dan in Zuid-Amerika. En waar het is, moeten er meestal eerst een paar dollars rollen. En over de vele regels en ongevraagde adviezen hebben we al iets gezegd in onze vorige blog. Ook dat lijkt wel wat op Nederland.

Maar nu de gewenning doorzet, krijgen we weer oog voor de pracht en de vriendelijkheid van Nieuw-Zeeland; voor veel Europeanen het ultieme vakantieland. We zijn nog maar een week onderweg, nog niet eens in de buurt van het Zuidereiland, maar zelfs nu is de natuur al overal. Het is alsof we continu door de meest geweldige, enorme achtertuin rijden. Dat nodigt uit tot prachtige wandelingen en ontelbare andere buitensportmogelijkheden. Alleen in Nieuw-Zeeland kan Sander zijn hardlooprondje uitbreiden met een dip in een natuurlijke warm-water-bron, om daarna stroomafwaarts de rivier af te zwemmen naar de camping. En waar anders kun je een autorit onderbreken voor een kwartiertje poedelen in de warme Kerosine Creek?

Natuur betekent soms ook regen en wind. Zo kregen we nog wat extra huiselijkheid kado, doordat we moesten wachten op een venster om de Tongariro Crossing te lopen. Deze dagwandeling wordt een van de mooiste ter wereld genoemd. De vulkanentocht brengt je in acht uur tijd langs kratermonden, kratermeren, zwaveldampen, warm-water-bronnen en lavavelden. Maar zoals gezegd, het weer -winden tot 100 kilometer per uur op de crossing - maakte dat we twee dagen moesten wachten. Dat was het meer dan waard; onvoorstelbaar veel moois en bijna aanraakbaar dichtbij. Wat dan wel weer jammer is, is dat je de wandeling start met vijf busladingen tegelijk. Er stonden meer mensen in de wacht. De drukte haalt zonder meer wat van de beleving uit de tocht. Wat ons betreft mag DOC (Department Of Conservation) het maximale aantal wandelaars op het pad beperken. Zie de foto’s voor zowel de pracht, als ook de wandelaarspolonaise.

Oh ja, Tongariro heeft ons geleerd dat we inmiddels behoorlijk fit zijn. Maartje heeft de crossing zeven jaar geleden al eens gemaakt en was daar net een beetje van bijgekomen. Maar ditmaal met twee vingers in haar neus. En omdat we lopend zowel aan onszelf als aan de omgeving toekomen, beloven we onszelf - ondanks dat we even niet zoveel hoeven - toch stiekem al een meerdaagse trekking op het Zuidereiland.

Tongariro Crossing (zie fotoboek voor meer!)

Voor wie het interessant vindt: meer over het omschakelen lees je in Sanders’ blog ‘difference fatigue’.